![]() |
In partic. To interrogate judicially, to examine; to go to law with, bring an action against, sue: testes in reos, Plin. Ep. 1, 5: bene testem, to cross-question a witness in such a manner as to make him contradict himself, Cic. Fl. 10, 22: legibus interrogari, Liv. 38, 50; 45, 47, 3: quis me umquam ulla lege interrogavit? Cic. Dom. 29, 77: consules legibus ambitūs interrogati, Sall. C. 18, 2; 31, 4: pepigerat Pallas, ne cujus facti in praeteritum interrogaretur, Tac. A. 13, 14: damnatus Priscus repetundarum, Bithynis interrogantibus, id. ib. 14, 46; 16, 21; Vell. 2, 13, 2.
To argue, reason syllogistically: Posidonius sic interrogandum ait: Quae neque magnitudinem animo dant, nec securitatem, non sunt bona: divitiae nihil horum faciunt: ergo non sunt bona, Sen. Ep. 87, 31.
In gram.: interrogandi casus, the genitive, Gell. 20, 6, 8; Nigid. ap. Gell. 13, 25, 3.
Trop.: si versum pangis, etc., aurem tuam interroga, quo quid loco conveniat dicere, consult, Prob. Val. ap. Gell. 13, 21, 1 sq.
Hence, interrŏganter, adv., interrogatively (eccl. Lat.), Aug. in Job, 34.