![]() |
Transf. A door, entrance: ubi hanc ego tetulero intra limen, Plaut. Cist. 3, 19: intrare intra limen, id. Men. 2, 3, 63: intra limen cohibere se, to keep within doors, id. Mil. 3, 1, 11: marmoreo stridens in limine cardo, Verg. Cir. 222; Hor. Ep. 1, 18, 73: fores in liminibus profanarum aedium januae nominantur, Cic. N. D. 2, 27, 67: ad valvas se templi limenque convertisse, Caes. B. C. 3, 105: penetrare aulas et limina regum, the courts and doors, Verg. G. 2, 504: ipso in limine portae, id. A. 2, 242; cf.: tremuitque saepe limite in primo sonipes, Sen. Agam. 629: famuli ad limina, doorkeepers, porters, Sil. 1, 66: in limine portūs, at the very entrance of the haven, Verg. A. 7, 598: densos per limina tende corymbos, Juv. 6, 52.
Still more gen., a house, dwelling, abode: matronae nulla auctoritate virorum contineri limine poterant, in the house, at home, Liv. 34, 1: ad limen consulis adesse, etc., id. 2, 48: limine pelli, Verg. A. 7, 579.
Poet., the barrier in a race-course: limen relinquunt, Verg. A. 5, 316.
Trop., both entrance and exit. A beginning, commencement (poet. and in post-Aug. prose): leti limine in ipso, Lucr. 6, 1157: in limine belli, Tac. A. 3, 74: in ipso statim limine obstare, Quint. 2, 11, 1: in limine victoriae, Curt. 6, 3, 10; 6, 9, 17; 9, 10, 26: a limine ipso mortis revocatus, Plin. 7, 44, 45, § 143; Sen. Ep. 22, 16; Just. 14, 3, 9.
An end, termination (post-class.): in ipso finitae lucis limine, App. M. 11, p. 267, 18; cf.: limina sicut in domibus finem quendam faciunt, sic et imperii finem limen esse veteres voluerunt, Just. Inst. 1, 12, § 5.