![]() |
Act., to give out, shed, pour forth: Indica gemma in attritu sudorem purpureum manat, gives out, Plin. 37, 10, 61, § 170: lacrimas marmora manant, Ov. M. 6, 312.—Poet.: fidis enim manare poëtica mella Te solum, to distil poetic honey, i. e. to be a poet, Hor. Ep. 1, 19, 44.
Transf., of things not fluid, to flow, diffuse or extend itself, to spread: aër, qui per maria manat, Cic. N. D. 1, 15, 40: sonitus per aures, Lucr. 6, 927: multa a luna manant, et fluunt, Cic. N. D. 2, 19, 50: manat dies ab oriente, Varr. L. L. 6, § 4 Müll.: manare solem antiqui dicebant, cum solis orientis radii splendorem jacere coepissent, Paul. ex Fest. p. 158 Müll.
Trop., to diffuse or extend itself, to spread, get abroad: cum malum manaret in dies latius, daily spreads farther, Cic. Phil. 1, 2, 5; cf.: malum manavit per Italiam, id. Cat. 4, 3, 6: manat tota urbe rumor, Liv. 2, 49: manat et funditur disserendi ratio per omnes partis sapientiae, Cic. Tusc. 5, 25, 72: cum tristis a Mutina fama manaret, id. Phil. 4, 6, 15: nomen usque ad Pythagorae manavit aetatem, id. ib. 5, 3, 8: fidei bonae nomen manat latissime, id. Off. 3, 17, 70: manavit ea benignitas ex urbe etiam in castra, Liv. 24, 18.
Esp., to flow, spring, arise, proceed, emanate, have its origin, originate from any thing: peccata ex vitiis manant, Cic. Par. 3, 1, 22: omnis honestas manat a partibus quattuor, id. Off. 1, 43, 152: ab Aristippo Cyrenaica philosophia manavit, id. de Or. 3, 17, 62: unde omnia manant, videre, id. ib. 3, 2, 27.
To escape, be forgotten: omne supervacuum pleno de pectore manat, Hor. A. P. 337.