![]() |
To have or feel compassion, to pity, compassionate: (Acestes) ab humo miserans attollit amicum, Verg. A. 5, 452; id. G. 2, 499: juvenem animi miserata, pitying in her heart, id. A. 10, 686: hostibus ipsis pallorem miserantibus, Juv. 15, 101.
With gen. (poet.): te conmiserabam magis, quam miserabar mei, Att. ap. Non. 445, 12 (Trag. Rel. v. 355 Rib.): eorum, Min. Fel. Oct. 28: poenae juvenem indignae miseratus, Sil. 11, 381.—* With dat.: servis miseratus, Coripp. Laud. Just. 2, 402.—Hence, mĭsĕrandus, a, um, P. a., lamentable, deplorable, pitiable (class.). Of persons: ut aliis miserandus, aliis irridendus esse videatur, Cic. de Or. 1, 37, 169; Verg. A. 5, 509; 6, 882; Ov. M. 1, 359; 6, 276; 9, 178; 11, 704.
Of things: haec mihi videntur misera atque miseranda, Cic. Cat. 4, 6, 12: manus Priamo, Verg. A. 11, 259: fortuna, Sall. J. 14, 7: miserandum in modum, in a pitiable manner, Cic. Prov. Cons. 3, 5.—* mĭsĕ-ranter, adv., pitifully, pathetically: lacrimose atque miseranter, Gell. 10, 3, 4.