![]() |
Transf., of things, to die away, decay, to wither away, pass away, to vanish, lose its strength, etc.; of members of the body: id quod supra vinculum est, moritur, loses its vitality, Cels. 7, 14.—Of plants: rutam et hederas illico mori, die away, perish, Plin. 28, 7, 23, § 78: moriturque ad sibila campus, Stat. Th. 5, 528.—Of fire: flammas vidi nullo concutiente mori, die out, go out, Ov. Am. 1, 2, 11; of comets: donec in exiguum moriens vanesceret ignem, Claud. B. Get. 248: unguenta moriuntur, lose their strength, Plin. 13, 3, 4, § 20.—To end, close: dies quidem jam ad umbilicum est dimidiatus mortuus, Plaut. Men. 1, 2, 45.—Comic.: vae illis virgis miseris, quae hodie in tergo morientur meo, will find their death, be destroyed, broken, Plaut. Capt. 3, 4, 117: ut iste interpositus sermo deliciarum desidiaeque moreretur, Cic. Cael. 31, 76: ne suavissimi hominis memoria moreretur, id. Pis. 38, 93: cum multa cotidie ab antiquis ficta moriantur, fall into disuse, become obsolete, Quint. 8, 6, 32: gratia, Ov. P. 3, 2, 27. —Esp. (in eccl. Lat.), of the loss of moral or spiritual vitality, to die, to lose virtue and divine guidance: in Adam omnes moriuntur, Vulg. 1 Cor. 15, 22: confirma cetera quae moritura erant, id. Apoc. 3, 2; cf. id. Johan. 11, 26; id. Rom. 7, 9.—Hence, mŏrtŭus, a, um, P. a., dead (class.). Adj. Lit.: sanguine tauri poto mortuus concidit, Cic. Brut. 11, 43.—Prov.: mortuum esse alicui, to be dead to one, to wish to have nothing further to do with him, Plaut. Cist. 3, 15.
Transf. Of persons, faint, overwhelmed: cum tu, quod tibi succederetur, exsanguis et mortuus concidisti, Cic. Pis. 36, 88.
Of things concr. and abstr., dead, decayed, withered, passed away, etc.: lacerti, Cic. Sen. 9, 27: flores, Plin. 11, 8, 8, § 18: et antiquae leges, Cic. Verr. 2, 5, 18, § 45: plausus, id. Att. 2, 19, 3: mortuā re verba nunc facis. Stultus es, rem actam agis, dead, done with, Plaut. Ps. 1, 3, 27.
Mare mortuum. The North Sea of Europe, Plin. 4, 13, 27, § 94.
The Dead Sea of Judea, Just. 36, 3.
Subst.: mŏrtŭus, i, m., a dead person, dead man: mortuum in domum inferre, Cic. Mil. 27, 75: a mortuis excitare, to awake from the dead, id. de Or 1, 57, 242: amandare aliquem infra mortuos, even below the dead, id. Quint. 15, 49: ut multis mortuus unus sufficeret, Juv. 15, 79: ossa mortuorum, Vulg. Matt. 23, 27.—Prov.: mortuo verba facere, to talk to a dead man, i. e. in vain, Plaut. Poen. 4, 2, 18; Ter. Phorm. 5, 9, 26.—Esp. (eccl. Lat.), dead, without spiritual life: nomen habes quod vivas et mortuus es, Vulg. Apoc. 3, 1: fides sine operibus mortua est, id. Jac. 2, 26; cf. id. Eph. 2, 1; 5, 14.—Also, dead to any thing, not alive to it, not open to its influence, etc.: peccato, Vulg. Rom. 6, 2: peccatis, id. 1 Pet. 2, 24: legi, id. Gal. 2, 19; cf.: mortui cum Christo ab elementis hujus mundi, id. Col. 2, 20: mortui estis, et vita vestra est abscondita cum Christo in Deo, id. ib. 3, 3.