Lewis : obitus

obitus,² ŏbĭtus, ūs (gen. obiti, App. Dogm. Plat. 2, p. 24 med.), m. obeo. A going to, approaching; an approach, a visit (perhaps only ante- and post-class.; syn. adventus): obitu dicebant pro aditu, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: ecquis est qui interrumpit sermonem meum obitu suo? Turp. ap. Non. 357, 21 sq.: ut voluptati obitus, sermo, adventus suus quocumque adveneris, Semper siet, * Ter. Hec. 5, 4, 19 (obitus occursus: ob enim significat contra; ergo obitus aditus): civitatum multarum, App. M. 9, 13.

A going down, setting (the class. signif. of the word; syn. occasus). Of the heavenly bodies: solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque, Cic. Div. 1, 56, 128; id. de Or. 1, 42, 187: lunae, id. N. D. 2, 7, 19; Lucr. 4, 393: stellarum ortus atque obitus, Cat. 66, 2: signorum obitus et ortus, Verg. G. 1, 257.

Pregn., downfall, ruin, destruction, death, etc. (syn. interitus): post obitum vel potius excessum Romuli, Cic. Rep. 2, 30, 52; cf. of the same: post optimi regis obitum, id. ib. 1, 41, 64: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: obitus consulum, id. Brut. 11, 10, 2: post eorum obitum, Caes. B. G. 2, 29 fin.: immaturus, Suet. Calig. 8: longum miserata dolorem Difficilesque obitus, her painful death, Verg. A. 4, 694: ducum, id. ib. 12, 501: post obitum occasumque nostrum, since my ruin (i. e. exile), Cic. Pis. 15, 34: omnium interitus atque obitus, id. Div. 2, 16, 37 (al. leg. ortus): dici beatus ante obitum nemo debet, Ov. M. 3, 137.

(Acc. to obeo, II. B. 4.) An entering upon, undertaking a thing (post-class.): fugae, Tert. Fug. ap. Persec. 1.