![]() |
In gen., to quiet, soothe, calm, assuage, appease, pacify: animos placare ac lenire, Cic. Fin. 1, 14: placare et mitigare animum, id. Phil. 10, 3, 6: numen deorum immortalium, Caes. B. G. 6, 15: aliquem beneficiis, Liv. 4, 33: iram deorum donis, Cic. Leg. 2, 9, 22: benevolos objurgatores, id. N. D. 1, 3, 5: invidiam, Hor. S. 2, 3, 13.—Poet.: ventos sanguine, Verg. A. 2, 116: Hippotades cum vult, aequora placet, Ov. M. 11, 432: escā ventrem iratum, Hor. S. 2, 8, 5: sitim, to quench, Mart. 1, 50, 17.
To endeavor to appease, Hor. C. 2, 14, 6; Ter. Ad. 1, 2, 64.
Hence, plācātus, a, um, P. a., soothed, appeased, calmed; quiet, gentle, still, calm, peaceful (class.): animi quietus et placatus status, Cic. Tusc. 5, 6, 16: tranquilla, quieta vita, id. Fin. 1, 21, 71: placidae ac minime turbulentae res, id. Or. 19, 63: maria, Verg. A. 3, 69: vultu ac sermone in omnes placato, Liv. 28, 32, 1.—Comp.: placatiore animo aliquid facere, Liv. 37, 45; 2, 60: dii, Plin. 12, 18, 41, § 83.—Sup.: quies placatissima, Cic. Tusc. 1, 41, 97.—Hence, adv.: plācātē, quietly, gently, calmly, composedly (class.): omnia humana placate et moderate feramus, Cic. Fam. 6, 1, 4. —Comp.: remissius et placatius ferre, Cic. Fam. 6, 13, 3.